Ehh,tha mëngjesi,
pakësohet pasditja çdo herë,
dita ishte e gjatë,
ishte e imja,
përkundej në duart e mia,
tani jam unë që i dorëzohem asaj,
dhe jam paksa ndryshuar,
ditë-nata krejt zvogëluar,
koha dridhet para syve të mi.
…
bota është fatlume,
koha e saj ka kohë të shikojë tutje larg,
ka kohë për përmirësim,
ndërsa unë ndihem si e zënë në çark,
nga mëngjesi në perëndim,
dje s’ishte e njëjta pasdite,
ndërsa orët
nuk zvarriten e nuk mbeten nëpër qoshe,
me diellin anuar zbres nëpër vite,
s’kam teprica,
as dhe një fjalë boshe.
…
të thjeshtë e kisha në fillim,
tani e vetmja më shumë koha më kushton,
se nuk mundem ta blej me asnjë çmim.
…
eca e fola duke u rrokullisur nëpër erë,
nëpër male e shkëmbinj,
lumenjsh e detesh notova,
sa kohë mbi libra fjeta
e pranë luleve u zgjova,
e s’u fiksova,
as për ferrin,as për parajsën,
më janë dukur gjithmonë si burrë e grua,
dhe anasjelltas,
mundime të humbura,
sot të urrej,nesër të dua.
…
ia vlen të përqafosh vetëm kohën,
të jetosh vetvetja,
pa kursim,
pa imitim,
rendim si vrapues të rremë,
me këmbë në tokë,
fati të ngre e të valëvit fluturim,
pikëllueshëm,
drita e shpirtit,
në hapat krah kohës gjen ngushëllim,
u binda për esencën,
erdhëm e po ikim pa fituar rikthim.
