Zbrit e gjegjju malit me pisha,
me zërin antik të një agonie,
ktheji në melodi,të ëmblat hapësira,
ti baladë e zjarrit me varg poezie.
Sillju e zbute mallin në shtrëngata,
pa lotin e kripur,ku bërtet e vërteta,
në befas nxito,mos prek në lëngata,
nëpër fije drite,të rrin çelur jeta.
Bujtis trëndafiltë,e qeshu si diell,
si udhëtare e duruar skano mirësinë,
forca jote e fjalës,të lexohet në qiell,
si një libër i artë,ku le peng dashurinë.
Pikët të gjallëve,merrua paqësisht,
të vdekurve në heshtje lypu rehatinë,
pa i zgjuar ëndrrat,krisur përjetësisht,
pa i prekur dhimbjet,që jastëk të rrinë.
Mbërthyer nën lëkure,klithmat ëngjëllore,
në ngjyra harkuar,si ylber në shi,
rri fllad i butë,si mëngjeset pranverore,
se vetëm në mbi’re,s’të pëshpërit njeri.